Uncovering the Diagnostic Power of Extracellular Vesicles

Sinds hun ontdekking 3 decennia geleden, is de rol van extracellulaire blaasjes in diverse ziekten intens bestudeerd, maar hoe zij als kenmerkende biomarkers zouden kunnen dienen blijft slecht begrepen. De recente technologische voorsprong in proteomics en genomica hebben wetenschappers nieuw inzicht in de samenstelling en de functie van deze blaasjes gegeven. In de wetenschappelijke zitting van vanochtend, „Plasma Microvesicles: Een schat Trove van Nieuwe Biomarkers voor Ziektediagnose, zal“ drie deskundigen in de evoluerende kennis over deze intrigerende deeltjes speuren.
Afgescheiden door levende cellen, bevatten de extracellulaire blaasjes proteïnen, nucleic zuren, en andere componenten specifiek voor de cel van oorsprong. Zij kunnen uit verschillende cellulaire compartimenten worden afgeleid en zijn over het algemeen geclassificeerd gebaseerd op grootte, met exosomes die een diameter van minder dan 150 NM en grotere blaasjes hebben die tot 1000 NM in diameter meten.
De extracellulaire blaasjes bevorderen cel-aan-cel mededeling, het onverwacht maken niet dat die zij in veelvoudige biologische vloeistoffen met inbegrip van randbloed, urine, en cerebro-spinale vloeistof aanwezig zijn. De recente studies suggereren dat het afwerpen van extracellulaire blaasjes een hoogst geregeld proces dat in een spectrum van celtypes voorkomt, in het bijzonder in tumorcellen is.
Tijdens de zitting, zal Alex J. Rai, Doctoraat, de rol van extracellulaire blaasjes en hun lading in kankerdiagnostiek benadrukken. Het recente werk heeft aangetoond dat deze blaasjes potentiële medewerkers aan oncogenesis, de tumorgroei, metastase, en drugweerstand zijn. Rai zal zich op het kenmerkende en voorspellende nut van extracellulaire blaasjes in prostate kanker en uveal melanoma concentreren. De controverse die PSA onderzoek bij gezonde mensen omringen als biomarker voor prostate kanker illustreert het potentieel voor overdiagnosis en overtreatment. Prostate kanker is daarom een uitstekend voorbeeld van hoe de proteïnen in extracellulaire blaasjes een nauwkeurige diagnose, individuen identificeren van agressieve ziekte, en de selectie van de gidsbehandeling konden voorzien.
Uveal melanoma is zeldzame, hoogst agressieve oogkanker waarin bijna 50% van patiënten aan levermetastase sterven. Rai zal de potentiële voorspellende waarde van tellers beschrijven die in extracellulaire blaasjes als voorspellers van uveal melanoma vooruitgang aan metastatische ziekte wordt gevonden.
Het Richardsnoepje, M.D., zal de rol van het doorgeven microvesicles in sepsis verklaren, die om vroeg hoogst dodelijk en uitdagend blijft te diagnostiseren of te behandelen. De vooruitzichten voor het gebruiken microvesicles in septische patiënten strekken zich van snelle diagnostiek uit aan het leiden van geïndividualiseerde therapie. In sepsis, doorgevend microvesicles zijn overvloediger en hebben kenmerkende phenotypic profielen, die schijnen om zeer belangrijke rollen in multi-orgaandysfunctie en septische schok te spelen. In zijn bespreking, zal het Snoepje de veelbelovende rol van afleidbare salpeteroxydesynthase in het doorgeven microvesicles als biomarker van het begin van sepsis benadrukken.
Alan Wu, Doctoraat, zal de potentiële rol van troponine bespreken die in het doorgeven microvesicles als nieuwe teller van omkeerbare myocardiale ischemie wordt ontdekt. Het werk door andere groepen heeft aangetoond dat de doorgevende hart extracellulaire blaasjes overvloedig hart-specifieke microRNAs bevatten die op hartschade wijzen en kenmerkend potentieel als biomarkers van scherp myocardiaal infarct hebben.
De deelnemers zullen met een duidelijk inzicht in de samenstelling, de functie, en de potentiële kenmerkende rol van het doorgeven microvesicles in kanker, sepsis, en hart- en vaatziekte er vandoor gaan. Zij zullen ook vertrouwd met de nu verkrijgbare technieken om worden te isoleren en te kenmerken microvesicles en de technische en biologische uitdagingen die hun breed gebruik als biomarkers, met inbegrip van hun lage concentratie in omloop en gebrek aan gestandaardiseerde methodes kunnen belemmeren om hen te analyseren.